*సైకతశిల్పాన్ని*
మన్నించవా నేస్తం
మనసనే నిశీధిలో
మాటరాని మౌనాన్ని నేను
కలసిరాని కాలం ఒడ్డున
సమాధానమే దొరకని
సైకతశిల్పాన్ని,కరిగిపోతూనే వుంటా
ఆనందం పొడచూపని ఆవేదనకెరటాలకు,
పొగచూరిపోయాయి ఒకనాటి ఊహలు
ఒకనాడు గుప్పెడు ఊహలలో
ఒదిగిపోయిన నీ నేస్తాన్నే
కాలం త్రిప్పిన పేజీలలో
ఒరిగిపోయిన ఆశల శిఖరాన్ని
ఊపిరాడని ఉత్పాతంలో
ఒంటరినై తలపడుతున్నాను
కదిలించాలనుకోకు నాకథనిండా కన్నీళ్ళే
రెప్పవాల్చనీయని వ్యథలో రేపగలూ బంధీని
నేనెంతో శ్రమకోర్చి కట్టుకున్న
మంచితనపు రాతి గోడల మాటున
రాలిపోతూ నేను,వాలిపోతున్న పొద్దులా..
సోలిపోతున్నాను..
సంఘర్షణలే సహవాసాలిక్కడ
నా ఆవాసంనిండా ఆవిరవుతున్న ఆశలే
నేను నిత్యం పూజించే దేవుడు
నేనంతరించేవరకూ మౌనదీక్షలో
ఎన్నిసార్లు గుండె భళ్ళున
ముక్కలైందో....
నేనైతే కావాలని పుట్టలేదు
కాలరాసే భాధ్యత కాలమెందుకు
తీసుకుందో...
అందుకే నేను కళ్ళుతెరవను
బ్రతికేస్తున్నానన్న భావనే బాగుంది,
కాలం కనికరించినపుడు
తప్పక మళ్ళీ పలకరిస్తాను వాస్తవాన్నీ,నిన్నూ.
*సాలిపల్లి మంగామణి(శ్రీమణి)*
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి