ప్రేమే కొరవడితే,
ఆనందం ఆవిరయితే ,
ఆదరణ అందని వరమయితే ,
మనసు చితికి,చితికి,చితికి చేరువయితే,
పగిలిన గుండెకు అతుకులు వేస్తూ ..
పెను భారంగా బ్రతుకీడిస్తే ...
నమ్ముకొన్న బంధాలకై బందీ అవుతూ...
బ్రతుకు భారమై,నిర్వికారమై,
కాలయముడికి కబురు పంపినా ...
కాలయాపన చేస్తున్నాడంటూ ,ఎంతకాలం ఈ గుండెకు ఎండాకాలం
వాసంతం వాసన గూడా తెలియక వాపోతూ ..
కన్నుల జారిన కన్నీటికి సెలయేరు పోటీ పడుతుంటే
ఎంతకాలం ఎండమావికై పరుగులిడిన ఎటకారపు పయనంలో
జీవన్మరణ ప్రళయంలో చిక్కుకొని తల్లడిల్లుతున్న
ఒక దయనీయ హృదయం
బలవంతంగా నవ్వితేఎలా ఉంటుందో తెలుసా !
విగతజీవికి వింత చొక్కా ... తొడిగినట్టు,
నిప్పుకణికకు ,కొత్తచివుళ్లు తొడిగినట్టు ..
అమావాస్య కంటికి కాటుక పూసినట్టు ,
ఎన్నో హృదయాల పరిస్థితి ఇది.
నిజం మాత్రమే చెప్పండి,ఈ మరజీవన గమనంలో
ఎంత మంది మనస్పూర్తిగా నవ్వుతున్నారు.
ఎంతమంది నిజమైన ఆనందం అనుభవిస్త్తున్నారు.
నా ఉద్దేశ్య ప్రకారం ,అచ్చమయిన నవ్వు,సంతోషం,ఏ కొద్ది మందికో
ఆ భగవంతుని వరం. కదా ...
నవ్వంటే తెలుసా ...? బలవంతపు కల్పన కాదు ,
వెల్లి విరిసిన మనస్సంద్రపు అల.
నవ్వు అంటే పకపకలు కాదు.
పరవశించి హృదయం పాడిన పదనిసలు,
ఆ స్వచ్ఛమయిన నవ్వుకోసం... వెతుక్కొందాం
స్వేచ్ఛగా నవ్వుకొందాం ...
అలాంటి నవ్వు, నాలుగు విధాలా చేటు కాదు,
కోటి వెన్నియలు వెల్లి విరిసిన చోటు.
(నేటి ఉరుకుల,పరుగుల యాంత్రిక జీవనంలో,అమూల్యమయిన అనుభూతులెన్నో కోల్పోతున్నాం.కొంతకాలానికి నవ్వడం కూడా మరచిపోతామేమో?ఆలోచించండి.)
సాలిపల్లి మంగామణి@శ్రీమణి
కామెంట్లు లేవు:
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి