ఆకాశం ఫక్కున నవ్వింది

*ఆకాశం ఫక్కున నవ్వింది*

ఆకాశం ఫక్కున నవ్వింది

ఎక్కడలేని నిశ్శబ్దాన్ని 

నీలోనే ఆవరించుకుని నాదగ్గర ఆవులిస్తావెందుకని

నిర్లిప్తత నీడలా వెంబడిస్తే

నీలాకాశానిదా తప్పు

ఆశలు రెక్కలు అకస్మాత్తుగా

తెగిపడితే ఆక్రోశం నామీదెందుకు

అప్పటికీ నర్మగర్భంగా హెచ్చరిస్తూనే 

వున్నాయి అనుభవాల ఘంటికలు

ఆకాశానికి నిచ్చెలేయొద్దంటూ

తగని పరిస్ధితులు జటిల ప్రశ్నాపత్రాలై

శోధిస్తుంటే తగిన సమాధానంతో

సిద్ధంగా వుండాల్సింది నువ్వు

ఊహించని ఉత్పాతాలు అశనిపాతాలై

వేధిస్తుంటే తక్షణమే సమయజ్ఞత

అస్త్రాన్ని సంధించాల్సింది నువ్వు

మనుగడసాగిస్తున్నావని భ్రమపడి

మగతనిద్రలో మసలుతున్న

ఆధునికపు మరమనిషీ 

నిను చూస్తే జాలేస్తుందని

ఆకాశం ఫక్కున నవ్వింది

కాంక్షల బంధీకానాలో 

ఊపిరి తాకట్టుపెట్టి 

కర్తవ్యం ఊసెత్తితే

ఉస్సూరంటావెందుకు

విధ్యుక్తధర్మాన్ని విస్మరిస్తే

విజయమెలా వరిస్తుంది 

గడప దగ్గరే నిలబడిపోతే 

గమ్యమెలా గోచరిస్తుంది

ఆలోచనరెక్కల నిండా 

కాసింత చైతన్యపు చమురును నింపు

నిస్పృహతో చిప్పిల్లిన కన్నీటిని కాదు

ఆత్మస్థైర్యాన్ని ఆహ్వానించి చూడు 

నీ మనోచక్షువులకు 

ఆశావహ జీవన దృశ్యం 

సాక్షాత్కరిస్తుంది

ఈ క్షణమే నువ్వు మనిషివి కావాలి

మనసునకంటిన నైరాశ్యపు

మరకలను తక్షణమే

ప్రక్షాళన చేసుకోవాలి

ఏదో ఒకటి చేయి

గుండె తడారి ఎడారి చిత్రంగా

మిగిలిపోయే లోపు

గుప్పెడు ఆశలు చిగురించేలా..

నీ జీవనముఖచిత్రానికి 

ఒద్దికపడు ఉద్దీపన రంగులు

అద్దాల్సింది నువ్వే

కాలం పుస్తకానికి ఖచ్చితంగా

ముందుమాట రాయాల్సిందీ నువ్వేనంటూ ...

ఆకాశం ఫక్కున నవ్వింది.

(కెనడాడే తెలుగుతల్లి కవితలపోటీలలో బహుమతి

పొందిన కవిత)

*సాలిపల్లి మంగామణి(శ్రీమణి)*