నేనొక ఒంటరిశిలను

ఏముందీ జీవితమంటే

విరిగిన కలల శకలాలు

ఒరిగిన ఆశలశిఖరాలు

కాలవిన్యాసంలో కకావికలమైన

సగటు మనిషి గమనం 

సందిగ్ధావస్థలో సగభాగం

సరిదిద్దుకొనే ప్రయత్నంలోనే

మళ్ళీ రేపటిఉదయం

తోలు బొమ్మలాట బతుకు

అతుకులు కోకొల్లలు

ఆడించేది విధి

వింత ఆటే మరి మనషనే జీవిది

ఆలోచనతెరలను 

కదలించినపుడు ఒక్కోచోట 

కదలనంటూ క్షణాలు స్తంబించి

మొరాయిస్తుంటాయి

నెరవేరని ఆకాంక్షలు 

నేరం నీదేనంటూ..నాకేసి 

చూపుడు వేలును సారించినపుడు

నెర్రెలిచ్చిన ఆకాశంలా

బీటలు వారిపోతుంటాను

వికలమైన నామనసెందుకో

సకలం కోల్పోయినట్టు

ఇప్పుడు నేను ఒంటరి శిలను

శిధిలమైన ఆశల ఆనవాళ్ళ మధ్యలో

స్థాణువునై నిలుచున్నాను.

నిజానికి నేనెందుకు దోషిని

దోసిలినిండిన ఆశలను

ఆఘ్రాణించలేదనా...

తరలిపోతున్న కాలాన్ని

తనివితీరా ఆస్వాదించలేదనా

నేను నడుస్తూనే వున్నాను

నా అడుగులు మాత్రం అక్కడే నిలబడిపోయాయి

నేను మాట్లాడుతూనే వున్నాను

నా గుండెదే మూగనోము

నేనైతే నేనున్న ఈ జీవితంలో

అత్యద్భుతంగా నటిస్తున్నానే

లోలోపల మాత్రం మూర్తీభవించిన నిశ్చలత్వం...ఎందులకో.

*సాలిపల్లి మంగామణి(శ్రీమణి)*