ఆ సుందర వినీల గగనాంగన శిగ లో మెరిసిన వెన్నెల పొదిగిన వన్నెల తారకను . అరుణారుణ కాంతులకై వేచి యున్న సువర్ణ కమలకాంతను నేను . వాసంత సమీర వింధ్యామరలో సిరి చందనాల కలగలిపిన మైమరపుల పరిమళాన్ని ,పసిడి నేలపై పారాడే పచ్చికపై పారాడే మంచు ముత్య బిందువును.. నర్తకి నయాగరా జలపాతపు సిరి అందెల రవళిని ,విరిని ,విరిబోణిని,మరువంపు మాలినిని , ప్రకృతిలో హొయలన్నీ నా జడపాయల నింపుకొన్న జవ్వని నేను . వెన్నెల రవ్వను . మధురిమలొలికే కమ్మని కవనంలో కవ్వించే కవితాకన్యకను , ఝుమ్మనే మధూలికపు వలపుల ,సింధూరంలా విరబూసిన ముద్దమందార నెచ్చెలిని . ప్రకృతిలో అరవిరిసిన సౌందర్య చంద్రికను . సంధ్య వాకిట దిద్దిన రంగుల రంగవల్లికను .
ఆ సంద్రపు తీరంలో ఉవ్వెత్తున పొంగిన అలను ,కనులకు కానుకలా ... ఓ కమ్మని కలను . కదిలే ఎల్లోరా శిల్పాన్ని పరువం మదిలో మెదిలే ప్రణయ రాగ ప్రవల్లికను . మందాకినిని ,మకరందపు ఝరిని ,
నవ్వుల హరివిల్లుని , చిగురాశల పొదరిల్లును . మధురోహల విరి జల్లును , సృష్టిలోని సొగసులకే సొబగులద్దె మేటి
సోయగాన్ని , ఏమని చెప్పను ఆమని నేను. పరువపు ప్రాయంలో ప్రతీ పడతి సౌందర్యాతిశయాన తనకు తానె సాటి అనుకొనే భావన ఇది . నిజానికి ప్రతీ మది అనుభవించిన మృదు భావనఇది
సాలిపల్లి మంగా మణి @శ్రీమణి
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి